biekesblog


dinsdag 31 juli 2012

Seksisme: hot in the city en daarbuiten


Seksisme is een hip topic. Tenminste als je de media wenst te geloven. En wensen we niet allemaal de media te geloven, gewoon voor het gemak, omdat vertrouwen meestal aangenamer en beter voor de gemoedsrust is dan wantrouwen?

De docu “Femme de la Rue”, afstudeerproject van cineaste Sofie Peeters, ging uitgebreid over de tongen en oogstte uitgesproken en vaak heftige reacties.
Het thema (“Seksime en sexuele intimidatie op straat in Brussel”) werd prompt dankbaar in beslag genomen en uitgebuit door zowel rechts als links, voor zover die termen nog veel inhoud dienen.

Alles is vast al gezegd en geschreven en ik heb niet de pretentie daar iets substantieels aan toe te kunnen voegen.  Bovendien bleek een aanzienlijk deel van de respons van dermate laag allooi dat ik ze graag en gretig vergeet.

Twee dingen echter vielen mij in het bijzonder op:

1. De arrogantie die mensen al te vaak vertonen wanneer ze voor anderen menen te moeten uitmaken wat die anderen als bedreigend, storend of beledigend mogen ervaren. Met goedmoedig relativerende gemeenplaatsen alla “Ach, het is vast allemaal zo erg niet.” Of “Mogen we nu al niet meer naar de vrouwtjes kijken  en hen complimenten geven?” geven mensen aan weinig of geen begrip te kunnen opbrengen voor het feit dat veel vrouwen en meisjes zich dagelijks in hun vrijheid belemmerd en aangetast voelen. Wie zich ergert aan gratuite opmerkingen op straat is een flauwe trees, niet assertief of gewoon preuts. Wie zich onveilig voelt overdrijft.
Nu heb ik persoonlijk  nog maar weinig last ondervonden van grove vrouwonvriendelijkheid  (iets waar mijn aura van ambetant wijf met grote bek en mijn notoire vuurspuwende blik vermoedelijk voor iets tussenzitten). Maar dat betekent niet dat ik niet kan begrijpen of inzien hoe intrusief  en ronduit aanvallend dergelijk ongewenst gedrag kan zijn, zeker voor wie het dagelijks moet ondergaan.
Die hele houding van “Het is allemaal zo erg niet.” doet me wat denken aan de manier waarop veel goedbedoelende ouders/grootouders/verzorgers reageren met “Het is niks.” of “Het is niet erg.” wanneer een kind valt of zich stoot. Alsof de pijn of de schrik van het kind niet legitiem zou zijn . Alsof een kind zelf niet mag en kan bepalen wat hij of zij erg vindt.
Betutteling is meestal goedbedoeld, maar mist elk troostend of helend effect. Bovendien geeft het gesus de boodschap mee dat je vooral niet op enige empathie hoeft te rekenen en dat je gevoel geen bestaansrecht heeft.

2. De voorspelbare, maar desondanks schokkende suggestie dat meisjes en vrouwen dat soort vrouwonvriendelijk gedrag uitlokken door “met een air op straat te lopen” (ik citeer maar wat),  zich uitdagend te kleden of in de "verkeerde" buurten rond te hangen.
Vrouwen worden anno 2012 dus geacht in coltrui en lange broek en met de blik zedig neerwaarts gericht over straat te schuifelen, en dan nog enkel in de "juiste" buurten (hoe lang voor iemand een app bedenkt die een actueel overzicht biedt van wat dan precies de geschikte buurten zijn om in rond te lopen). Anders gedragen ze zich blijkbaar aanstootgevend en geven ze aanleiding tot grof taalgebruik, gescheld en intimidatie. Niet in Pakistan, Afghanistan of Iran, maar in het hart van vrij en democratisch Europa. Zozo. Een zelfzekere houding, luchtige zomerkleding en gewoon onbezorgd en goed in je vel over straat huppelen is voorbehouden aan personen van het mannelijke geslacht, zo blijkt. Daar zijn dus ettelijke decennia vrouwenstrijd aan voorafgegaan, aan dat soort diepe en doordachte conclusies. Een vrouw zou van minder moedeloos worden. 

Ik spreek me niet uit over hoe we dit soort seksime dienen aan te pakken. Repressie lijkt me zinloos en zelfs contraproductief. Bovendien zit seksisme zo diep verankerd in de samenleving (niet enkel de islamitische),  dat het complexe en doordachte langetermijnstrategieën vereist, geen oorlogstaal. 

Maar ik moet bekennen: ik ben pessimistisch gestemd. Het ziet er niet naar uit dat dat pessimisme weldra de benen neemt. Zolang mensen als Paul Van Driessche straffeloos collega’s mogen bepotelen en intimideren en daarvoor beloond worden met een nieuw en royaal betaald postje zie ik weinig reden tot optimisme. Zolang we het normaal vinden dat meisjes  én jongens van veertien zich spiegelen aan de denigrerende pornocultuur die de jongerencultuur doorspekt en zelfs domineert ben ik weinig hoopvol.
We zijn terecht geschokt door de gewelddadige moord op een aantal homo’s, maar vergeten dat er jaarlijks duizenden vrouwen aangevallen en verkracht worden, niet zo zelden met de dood tot gevolg. Alles went, helaas.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten